به طور کلی مردمی که فیلم جومونگ رو می بینن به دو دسته تقسیم می شن:یه دسته اون های هستن که فیلم جومونگ رو برای دنبال کردن داستانش و برای زیبایی های خاص داستانش تماشا می کنن و دسته ی دوم که عده ی بسیار کمی هستند افرادی هستند که این فیلم رو برای نقد کردن و برای عبرت ها و درس ها و آرمان های واقعا خوبش تماشا می کنن.
چیزی که در این فیلم مردم رو به خودش جذب می کنه آرمان های خوب و داستان جذاب این فیلمه. من کتاب درمورد سرداران شهید زیاد خوندم و همین طور از اون ها زیاد شنیدم. باور کنید تا حالا چندین صحنه ی آرمانی توی این فیلم دیدم که جومونگ انجام داده و اون کارها
همون کارهایی بودن که خیلی از سرداران شهید انجام می دادن. برای مثال:صحنه ای رو در این فیلم دیدم که جومونگ نصفه شب وقتی که همه ی سربازهاش خواب بودن اومد و پتوی اون هایی که پتو از روشون افتاده رو روشون میگذاره. باور کنید همین کار رو از شهید باکری نقل کردن که یک شب همین کار رو میکرده و پنهانی ازش فیلم گرفتن. یا مثلا هروقت جومونگ کاری میکنه می گه با کمک خداوند بزرگ . یادتون هست که قبایل 5گانه رو بدون درگیری و خون ریزی متحد کرد. این ها همه کارهایی بود ه که سرداران شهید ما انجام می دادن. ولی نسل امروز ما کسانی چون شهید باکری،خرازی،آوینی،همت،کاظمی ،باقری و.... نمی شناسن چون به اون ها معرفی نشدن. البته که کار جومونگ فقط یه افسانه بود و الان کره در اکثر فیلم هاش داره یه الگو معرفی می کنه مثل یانگوم در جواهری در قصر، یا همین جومونگ.
ولی در روزگار ما کمتر کسی میاد و یکی از شهدا رو- که یه الگوی واقعی بودن نه یه افسانه- به عنوان الگوی خودش قرار بده.
بیاید باور کنیم که شهدا رو فراموش کردیم.
آخه یکی نیست بگه چه چیز از شهید همت، یا از شهدای دیگه از جومونگ کمتره؟